این نمایشنامه با استفاده از طنز و کنایه به بررسی موضوعات عمیق انسانی و اجتماعی می پردازد و یکی از نمونه های بارز سبک خاص دورنمات در نمایشنامه نویسی است.
منظور از بسط فیلمنامه، پیچیده ترشدن موقعیت ها و شخصیت هاست که از طریق تمهیدات گوناگون مانند افزایش گفتگوها، افزایش یا ادغام چندین شخصیت با یکدیگر، افزودن لایه های داستانی بیشتر به روایت کلی و مواردی دیگر صورت می گیرد.