آنچه نویسنده در این کتاب به آن پرداخته، درک تصویری است که از انسان در اشعار کهن تا امروز ایران ارائه شده است.

یکی از بن‌مایه‌های مهمی که فردوسی برای سرودن شاهنامه از آن استفاده کرد، شاهنامهٔ ابومنصوری بود. فردوسی هنگامی شاهنامه را سرود که زبان پارسی دچار آشفتگی بود، و او از ماندگار شدن این آشفتگی و افزونی آن جلوگیری کرد.

در این کتاب به «اندیشۀ» حافظ می‌پردازد و در پرتو اندیشۀ مدرن، جنبه‌های گونه‌گون اندیشۀ حافظ را از پس زیبایی و خیره‌کنندگی غزل‌هایش تحلیل می‌کند.

اثر در هفت قسمت اساسی مورد بررسی قرار می گیرد

تقسیم بندی ژانرها برای افلاطون چندان موضوعیت نداشته که مدخلی از آثارش را به آن اختصاص دهد...

گفتمان، معمولاً به ساخت یا بافت زبان در مراحل زبان در مراحل بالاتر از جمله و کارکردهای آن اطلاق می‌شود