عرفانِ ایرانی در عالم اندیشه‌ی ایرانی و اسلامی جایگاهی خاص دارد تا حدی که گویی با آن جهان‌بینی نوینی از متن این فرهنگ برآمده.

نوشتار پیش رو نه در قامتی چون نقد ادبی به عرصه می‌آید و نه حتی داعیه‌ی تحلیلی کاملا جامعه‌شناسانه دارد، بلکه تنها می‌خواهد گزارشی باشد و قرائتی از زمینه و بستر گرایش‌های موثر چند رمان فارسی در دهه‌ای که از سر گذشت: دهه‌ی نود شمسی.

(گزارش بیست غزل حافظ،بر پایه زیباشناسی و باورشناسی)

نویسنده در این اثر کوشیده درباره‌ی هنر داستان چند سوال اساسی مطرح کند.

این کتاب مناسب پژوهشگران ادبیات فارسی، علاقه‌مندان به فرهنگ کردها و کسانی است که به دنبال درک بهتر پیوندهای فرهنگی و قومی در ادبیات فارسی هستند. اثر حاضر می‌تواند مرجعی ارزشمند برای مطالعات بینارشته‌ای در حوزه ادبیات و فرهنگ باشد.

سعدی و شکسپیر به‌مثابه دو خورشید در اقلیم ادبیات جهانی می‌درخشند.