پرستی ناگزیر و بنیادین در این بیست آن است که چرا خواجه سخنوران روشن بین شگفتی آفرین در آن گناه را روا دانسته است. پاسخ این پرسش که حافظ خود نیز در بیت از آن یاد کرده است.

دلبستگی در میان حافظ و دلدار او از گونه ی دلستگی های آسمانی است.

(زیبایی شناسی شمس الدین محمد حافظ،792 ق)

(گزارش بیست غزل حافظ،بر پایه زیباشناسی و باورشناسی)

مکن، ز غصه شکایت! که در طریق طلب به راحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید

دولت پیر مغان باد! که باقی سهل است؛ دیگری، گو: « برو و نام من از یاد ببر»

(تاریخ و نقد شعر حماسی فارسی،قرن 4)