مجموعۀ حاضر، دفتری دیگر از مجموعۀ «موسیقی دانان ایرانی»ست که به شرح زندگی، اندیشه و آثار موسیقیدان، آهنگساز، نوازنده، نویسنده و پژوهشگر موسیقی سرزمین مان، استاد کامل محمدرضا لطفی میپـردازد.
موضوع اصلی کتاب، ناموسیقایی بودن شعر است که در پی آن به رابطه زبان و موسیقی نیز پرداخته و جایگاه زبان فارسی را در کنار موسیقی دستگاهی به اختصار توضیح داده است.
نامواژههای موسیقی در زبان فارسی، بازتابی از تاریخ فرهنگی، تبادلات زبانی، و تحولات موسیقایی ایرانزمیناند. موسیقی ایرانی، که ریشه در سنتهای کهن دارد، همواره در تعامل با فرهنگهای همجوار بوده و این تأثیرپذیری در نامگذاری سازها، نغمهها و اصطلاحات موسیقایی آشکار است.