نسترن بی‌حرف از اتاق حامی خارج می‌شود. در سکوتی سهمگین وسایلش را از روی میز جمع می‌کند و در سکوتی پر حرف‌تر از شرکت خارج می‌شود. حرف‌های فرهودی به قدری برایش سنگین آمده‌اند که بسان برگ پژمرده و افتاده‌ای بعد از هرس می‌باشد. باور ندارد که حامی فرار کرده باشد یا با ژینوس نقشه‌ای کشیده باشند...

(داستان های فارسی،قرن 14)