(مجموعه‌ای استعاری از اشعار کوتاه درباره تنهایی، اضطراب شهری و غمِ زیستن)

از بالای برجی نیمه کاره روی نقطه ای تف کرد

ما ماهیان خاکزی بودیم غوطه ور در خودمان

من هیچ وقت شبیه هیچ کس حتا شبیه خودم زندگی نکرده ام

از این شادی و این پای کوبی ها میترسم...

بگو! باران و پا در رکاب باد گلویی تازه کن ...