از وقتی به یاد می آورمت اهل مکاشفه بودی

نمی‌دانم چه بگویم. عشق بازی بود دیگر! سرو سری که مثل همیشه با لبخندها و دزدیده نگریستن‌ها و چشمک زدن‌ها آغاز می‌شود و از دیدارهای گه گاهی و طنازی و رمیدن‌ها و آرمیدن‌ها مایه می‌گیرد.

دستم به سمت تلفن میرود و باز می گردد چون کودکی که به او گفته اند شیرینی روی میز ما مهمان هاست...

(شعر گیلکی)

اما عزیز من ما همگی از دست رفتیم ...

غمگین مشو عزیزدلم مثل هوا کنار توام