این شعر را پیشکش می کنم- به همه آنان که تابوت برایم فراهم خواهند کرد...

از بالای برجی نیمه کاره روی نقطه ای تف کرد

چتر کوچک و شکسته ام را در توفان و سیلاب بر سرم می گیرم...

تو را مثل یک بازی آموختم در کودکی...

ما ماهیان خاکزی بودیم غوطه ور در خودمان

من هیچ وقت شبیه هیچ کس حتا شبیه خودم زندگی نکرده ام