شعر زاده ی شیدایی و رنج آدمی ست؛ که توان آن دارد نگونبختی را در آنی از لحظه به نیکبختی بدل کند.

اکنون نوری به صورت من خورد تا بدانم در خیابان کدام مملکت دارم راه می روم...

تو عشق را به گلی مهربان بدل کردی / مرا به هیئت یک باغبان بدل کردی

ریشه‌های عرفان عاشقانه ایرانی را، که احمد غزالی و شمس تبریزی و حافظ بدان تعلق داشتند، در کدام زمین باید جستجو کرد؟ در زمین اهل اباحه و در مرام ظرفای ایرانی قرندوم یا در زهد و آخرت‌نگری زهاد قرون اولیه؟

شعر های این مجموعه هیچگاه در زمان حیات شاعر مجال نشر نیافتند و تنها پس از مرگ وی بود که اشعار منتشر نشده مشیری چاپ شدند.