کتاب سه مقاله در حفاظت از میراث معماری و شهر

این کتاب به مناسبت شصتمین سالگرد منشور ونیز (۱۹۶۴) نگاهی تازه به یکی از دوره‌های سرنوشت‌ساز در تاریخ حفاظت معماری و شهر می‌اندازد. در دهه ۱۹۶۰ کشورهای اروپایی در رویکردهای خود به حفاظت از بناهای تاریخی تجدیدنظر کردند و توجه خود را به ارتباط این بناها با بستر انسانی و کلیدی معطوف ساختند. همزمان در کشورهای کمتر درگیر با میراث تاریخی، نقدهایی نسبت به معماری و شهرسازی مدرنیستی شکل گرفت که تاثیر آن به کشورهای در حال توسعه از جمله ایران نیز رسید. منشور ونیز در چنین زمینه‌ای شکل گرفت و افق‌های تازه‌ای از مفهوم میراث معماری و نقش انسان در حفاظت ازآن گشود. کتاب با سه مقاله تحلیلی، بخشی از این دگرگونی فکری را باز می‌تاباند  و می‌کوشد نقشی در غنای گفتمان حفاظت در ایران ایفا کند.