کتاب روزگاری پورتوریکو

راوی تناقضات زندگی و زمانه يک کشور و مردم عجيبش

روزگاری پورتوريکو کتاب جالبی است. يک روزنامه نگار که زمانی زندگی پر افت و خيزی داشته است حالا در مورد يک کشور عجيب نوشته است. پورتوريکو. در اين کتاب او از زبان قهرمان کتابش که او هم يک روزنامه نگار است به توصيف اين کشور پرداخته است. شخصيت اصلی و راوی داستان که بی شک خود نويسنده است در برهه ای از دوران جوانی، ظاهری عياش و بی مبالات دارد اما در پس پرده همه چيز را می بيند و اشخاص و رفتارهايشان را چون روانشناسی دقيق تحليل می کند، نوک تيز پيکان انتقاداتش همه چيز و همه کس را در می نوردد حتی خودش را. به قول مترجم کتاب شايد به گونه ای او خود هولدن کالفيد هفده ساله رمان ناتور دشت اثر سالينجر است که حالا در سی سالگی و از چشمان انسانی بالغ به جهان پيرامون خود می نگرد و ديگر تنها به آنچه که می بيند اکتفا نمی کند، به دنبال علت ها می گردد.

 "شب گندی در اواسط ماه ژانویه بود و با اینکه همه پلیورهای پشمی و پالتو پوشیده بودند من کتی نخی با رنگ روشن بر تن داشتم. آخرین تصویر موجود در ذهنم این است که روی کفپوش کثیف پیاده روی خیابان «هادسن» ایستاده بودم و درحالی که به باد منجمد کنندۀ برخاسته از روی رودخانه ناسزا می گفتم با «رولینز» دست دادم و خداحافظی کردم. بعد سوار تاکسی «میلیک» شدم و تا رسیدن به فرودگاه خوابیدم. دیرم شده بود اما برای گرفتن بلیط رزرو شده ام باید در صف می ایستادم. پشت سرم حدود پانزده «پورتو ریکویی» بودند و چند نفر جلوتر از من دختری با موی بلوند درون صف جای گرفته بود. به نظر می آمد توریست باشد، یک منشی جوان بانشاط که قصد داشت برای گذراندن دو هفته تعطیلات پر هیجان به سواحل کاراییب برود. قامتی کوچک و متناسب داشت و بی قراری آشکار در نحوه ایستادنش از تجمع انرژی عظیم آزاد نشدۀ درونی اش حکایت می کرد. با لبخندی پرمعنا به او خیره شدم، صبر کردم بلکه رویش را برگرداند و تلاقی دو نگاه اتفاق بیفتد. فوران تأثیر محتویات نوشیدنی را در رگ هایم احساس می کردم. دختر بلیطش را گرفت و بی آنکه به پشت سرش نگاه کند راهش را کشید و به سمت هواپیما حرکت کرد."