در نودونه قطعه ای که در قالب سپید یا آزاد سروده شده اند، روحالله حسینی می کوشد تا فارغ از آن استفاده ای که شاعران قدیمی همچون انوری، خاقانی، نظامی و دیگران از صور فلکی، یا اجرام آسمانی برای خلق تشبیهات، استعارات و یا کنایات در اشعار خود می کردند.