عشق به عنوان نیرویی بنیادین در تکامل و تعالی انسان، نقش تسهیلگر را در پیوند و ترکیب صفات جلال و جمال ایفا میکند .عشق انسان را از کثرت به وحدت و از نقص به کمال میرساند و او را به اصل خود باز میگرداند.
هیچ چیز به اندازهی شکوفایی عشق راستین نمیتواند انسان را به شهود و جهان فضیلتها امیدوار و مؤمن کند. عشق مجازی بواسطه انرژی جوهرهی ناخودآگاهی وقتی در مسیر عشق حقیقی حرکت میکند به کمال واقعی خود میرسد، قوای ظاهری را تحت سلطهی خود محو کرده و حواس ظاهری را از کار میاندازد. این فرآیند باعث میشود که حواس باطنی شکوفا شوند. عشق راستین به عنوان یک نیروی الهی و شهودی قادر است تحول عظیمی در نفس و وجود انسان ایجاد کند.
اگر عشق مجازی در عشق جوهری ذوب نشود از تحول و نشاط باز میماند و منجر به احساس نفرت در فرد میگردد. انسان در تکامل جوهری، «خود و منیت» را در تحولی تکوینی در حقیقت «غیر از خود» که «عشق» نامیده میشود، به احسنالحال و به حقیقت میرساند و آنگاه صحبت غیر دوست او را ملول میکند.