زبان وسیله سفر است؛ زبان مدفونشده نگرانیها و ترسهای ما. زبان اصلی ما اصرار بر شنیده شدن دارد. زمانی که آن را دنبال میکنیم و داستانش را میشنویم، قدرت این را دارد که عمیقترین ترسهای ما را از بین ببرد.
وقتی به چشمهای سخنران خیره میشویم، به تنِ صدای او گوش میدهیم، آسیبپذیری، هوش و علاقمندیاش را احساس میکنیم، در حالِ تمرین مهارت ناخودآگاهی هستیم که در طول صدها هزار سال در وجود ما نهادینه شده، مهارتهایی که میتوانند قدرت ببخشند، اقتِدار بدهند و انگیزه بیافرینند....
این کتاب که با الهام از اساتیدی که در مسیر زندگیام با من مشارکت کردهاند و روشهای عملی صوفیها که خودم هم در زندگیام از آنها استفاده کردهام نوشته شده است