«وقتی آسانسور در طبقه ی همکف ایستاد، یک لحظه نگاهش به دری افتاد که روی آن نوشته بود: صحنه.

من فقط صدا را شنیده‌ بودم

(داستان های فارسی، قرن 14)

نویسنده در این کتاب خواننده را همراه عباس دیزجی را از میان عشق هایی دردناک و مرگ هایی تلخ و شیرین عبور می دهد....

امیدوار همین طور یک نفس می خواند : «... و اسب... و مرد ... و حالا یکی از دو : اسب و مرد ... و ماه که در گلوی گرگ ... »

زیاده‌خواهی محض است دیگر، این‌گونه عشق را به مسلخ خودخواهی انسانی بردن و نسبت دادن هر فضیلتی به من، به تو، و از همه مهم‌تر به عشق! اعتراف تلخ و گزنده‌ای است، می‌دانم، این زیاده‌خواهی ریشه در سرشت آدمی دارد، راه گریزی هم نیست.