کتاب رساله ای در باب آینده آزاد اندیشی

ارها و بارها بوده است که آزادي را زيباترين واژگان آسماني ديده ام. آزادي را در زمين، زنداني زمانه ي زميني زندگي آدمياني شده است که در افسون اين زندگي سخت گرفتار آمده اند؛ واژه اي که مظلوميتش يادآور بزرگترين رنج هاي تاريخ است. بهتان ها، زجر ها و شکنجه هاي بسياري ررا تجربه کرده است. مجالس بس مهمي را به نام خود ديده است و به کام ديگران، بازيافته است. اين واژه ي بس زيبا، چون قوي سپيدي است که بر بستر درياچه ي بهشتي حيات، آرام آرام ميلغزد و شناکنان به دنبال آرامش و عشق آرام است؛ اما همواره از گوشه اي شکارچيان آزادي، براي حصول به منفعت هاي تعريف شده ي مادي و غير مادي شکار، زيبايي آرامش اش را برهم زده و زايش عشق آرام در برکه اي زيبا را از او برگرفته اند. از اين روست که شب مرگ آزادي، او به سان سپيد زيباي برکه ي زندگي، در هنگامه ي مرگ به گوشه اي دور مي رود وتنها مي رود.