کتاب دستگاه های موسیقی ایران (12) (دستگاه نوا)

این جلد از مجموعه «دستگاه‌های موسیقی ایران» به تجزیه و تحلیل عمیق دستگاه نوا، یکی از هفت دستگاه اصلی موسیقی ایرانی، می‌پردازد. نویسنده ضمن شرح ریشه‌های مقام نوا و ارتباط ساختاری آن با دستگاه شور و آواز بیات اصفهان، به بررسی ویژگی‌های فواصل، نقش نت شاهد و تحلیل گوشه‌های کلیدی مانند گردانیه، بیات راجه، نهفت و عشاق می‌پردازد. کتاب با ارائه ۳۰ قطعه نُت فراهم‌شده برای موسیقیدانان و نوازندگان، تلفیقی از آموزش تئوری و اجراست که مناسب هنرجویان، پژوهشگران و علاقه‌مندان موسیقی سنتی ایران طراحی شده است.

موسیقی سنتی ایرانی که با نام موسیقی اصیل ایرانی، موسیقی کلاسیک ایرانی و موسیقی دستگاهی نیز شناخته می‌شود، شامل دستگاه‌ها، نغمه‌ها و آوازها، از سال‌ها پیش از میلاد مسیح تا به امروز سینه به سینه در میان مردم ایران گشته است و آنچه دلنشین‌تر، ساده‌تر و قابل فهم‌تر بوده است، امروز در دسترس است. بخش بزرگی از آسیای میانه، افغانستان، پاکستان، جمهوری آذربایجان، ارمنستان، ترکیه و یونان متأثر از این موسیقی است و هرکدام به سهم خود تأثیراتی در شکل‌گیری این موسیقی داشته‌اند. از میان موسیقی‌دان‌ها یا به عبارتی نوازندگان موسیقی در ایران باستان می‌توان به «باربد»، «نکیسا» و «رامتین» اشاره کرد. موسیقی اصیل ایرانی، جزو کهن‌ترین سبک‌های موسیقایی از دوران باستان تا به امروز است. همچون گذشته‌های دور، مشاهیر صاحب سبک بسیاری در تاریخ ایران معاصر سر برآورده و هر یک، گامی مؤثّر در اعتلا و پویندگی این موسیقی اصیل برداشته‌اند.

همچنین «ردیف‌های موسیقی اصیل» به‌عنوان نخستین پروندهٔ مستقل ایران در فهرست میراث ناملموس جهانی در مهرماه ۱۳۸۸ ثبت شد.