چشمم میماند به کشش انگشتهای بالای سرم تا کم کم سایه ی دستهایی را میدیدم که به روی دیوار می رفت و می آمد.

یخی برف روی لب ها و زبان خشک شده زن زود محو شد...

همیشه خواب همان خانه را می دید، همان خانه ی کنار راه آهن را که در آن به دنیا آمده بود