کتاب بلکه داها دئینمه دیم

چندی پیش شعری از “ایو بونفوا” شاعر بزرگ فرانسوی به دستم رسید. وقتی این ادبیات را خواندم:

…

آتش گویی در دنیای دیگری روشن بود

و اکنون پرندگان از اتاقی به اتاق دیگر می‌پرند

پنجره‌ها افتاده‌اند، رختخواب پوشیده از سنگ است

اجاق آکنده از تکه‌های آسمان که رو به خاموشی می‌رود.

دیدم که شعر برایم آشناست. این آشنایی از کجا آمده بود؟

بلافاصله پی بردم که مرا به یاد شعر صالح می‌اندازد…

آری! شعر صالح شعرِ انسانِ تراژیک عصر ما، با زبان وحشی، در حال اعجاب‌آور است.