کتاب انسان جنایت و احتمال

 از چشمانش معلوم است که آدم خوبی نیست، از حرف زدنش پیداست که آدم بی پدر و مادری ست،از راه رفتنش پیداست که لات بی سر و پاست؟ چرا کالبد انسانی، جسم می تواند دستاویزی برای قضاوت باشد؟ و چرا، حتی نام می تواند در تو آن حسی را ایجاد کند که احتمال نادرست بودنش وجود دارد؟

مجموعه داستانی ایرانی به قلم شیوای نادر ابراهیمی.