کتاب الیزابت فینچ

این کتاب  کوتاه و خوشخوان درباره‌ی عشق افلاطونی نافرجامی است که حول محور استاد دانشگاهی سخت‌گیر و رواقی‌مسلک به نام الیزابت فینچ روایت می‌‎شود. نیل، راوی داستان، در کلاس فوق برنامه‎ و آزاد «فرهنگ و تمدن» که مختص بزرگسالان است شرکت می‌کند و در طی آن ما از ماجرای علاقه‌ی او به این استاد دانشگاه که در عین عزلت‌‏نشینی شخصیتی عجیب استوار و راسخ دارد مطلع می‌شویم. در ادامه متوجه می‌شویم افسار روابط شخصی و حتی خانوادگی نیل از دستش خارج شده و او اهمیت چندانی به آن‎ها نمی‌دهد، و با این حال الیزابت فینچ و هر چه به او اندک ارتباطی دارد، حتی بعد از مرگ او، تبدیل به بزرگ‌ترین دغدغه‌ی تمام زندگی‌‎اش می‌‏شود. جذابیت‌هایی که همیشه در آثار بارنز سراغ داشته‌‎ایم در «الیزابت فینچ» نیز مشهود است: ماجرای عاشقانه‌‎ای غریب، گریز به ناداستان (این بار از طریق علاقه‌ی نیل به جولین مرتد و جستاری که درباره‌ی او می‌‎نویسد و همچنین یادداشت‌های الیزابت فینچ که بعد از مرگش به دست نیل می‌‏رسند و راهنمای او در مسیر نوشتن این جستارند)، اشارات نه چندان آشکار اما هوشمندانه به تاریخ، زندگی‎نامه، فلسفه و همچنین دعوت به اندیشیدن مستقل. کدام واژه‌ی دیگر در زبان انگلیسی این چنین با اسطوره درآمیخته، نابجا به کار رفته، نادرست فهمیده شده، به هزاران معنا و مقصود تفسیر شده، تباه شده و بر زبان میلیون‌ها دروغزن جاری شده است، کدام واژه جز «عشق»؟ و آیا چیزی پیش‌پاافتاده‌تر از شکایت کردن و نالیدن از عشق وجود دارد؟ اما، با تمام این تفاصیل جایگزینی برایش نداریم، زیرا در عین حال به سد سکندر می‌مانَد، استوار، نفوذناپذیر، مقاوم در برابر طوفان، صاعقه‌شکن.