یک زوج، برای نوازیدن یکدیگر به سواد عاطفی درباره‌ نوازش رشد یافته، نیاز دارند

تِل... تِل... تلویزیون روشن شده تو خونه‌مون...

روی زانو می‌نشیند و می‌گوید: «امشب سی‌ ام اسفنده و من هم می‌خوام باهات روراست باشم.»

صفورا دیلاق و بی قواره بود با شانه هایی پت و پهن و دستانی بزرگ مثل دو طاقار که از دو طرف تنش آویزان بودند.

سودابه و کمال و مهناز و‌ کیومرث و رضا می‌روند میان کارتن‌خواب‌ها، توی گالری‌ها، کافه‌ها، گورستان و زندان تا حرف بزنند از کارهایی که می‌خواهند بکنند اما...

عریف هنر سهل و ممتنع است.