این کتاب را یکی از دانشمندان قرن هشتم قمری به نام ابن شمس‌الدین حسن ظافر و به فرمان شاه شجاع به زبان فارسی ترجمه کرده و آن را «الکنوز الودیعه من رموز الذریعه» نامیده است. کتاب «الکنوز الودیعه» علاوه بر جنبه علمی، دارای نثری فصیح و بلیغ و از بهترین نمونه‌های نثر فنی قرن هشتم است.