کتاب ابن عربی و آموزه اعیان ثابته

کتاب تحلیل جامعی از مفهوم «اعیان ثابته» در عرفان و فلسفه اسلامی است که به‌ویژه در اندیشه ابن‌عربی بروز کرده است. نویسنده، پیشینه تاریخی، ساختار نظری و اهمیت این آموزه را در کنار دیدگاه‌هایی چون اهل کلام، معتزله و حکمای اسلامی بررسی می‌کند. اثری دقیق، فلسفی و مستند که نشان می‌دهد چگونه «اعیان ثابته» به‌مثابه مبنای فهم حقیقت وجود و وحدت وجود در نظریه عرفانی نقش‌آفرینی می‌کند.

ابن عربی (به عربی: ابن عربي‎)، با نام کامل ابوعبدالله محمد بن علی بن محمد ابن عربی الحاتمی الطائی الاندلسی المرسی الدمشقی (زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۱۶۵ – درگذشتهٔ ۱۶ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی)، دانشور و عارف و فیلسوف اندلسی قرن ششم هجری بود که در فلسفه اسلامی بسیار تأثیرگذار بود. از ۸۵۰ اثر منتسب به وی، حدود ۷۰۰ اثر معتبر هستند درحالی که بیش از ۴۰۰ اثر موجود است. آموزه‌های جهان‌شناختی وی، جهان‌بینی غالب در بسیاری از نقاط جهان اسلام شد.

وی در میان اهل سلوک و عرفان با نام‌های الشیخ‌الاکبر (منظور مکتب اکبریه یا اکبریان) و محیی‌الدین ابن عربی در خاورمیانه معروف است.

برخلاف تصور بسیاری، هر چند ابن عربی در برخی مباحث، سخنانی از صوفیه را تأیید کرده است؛ اما در مواردی نیز، به نقدآرایی از صوفیه پرداخته است و در فتوحات ج۱، ص ۶۱ گفته است که او دیدگاه مستقلی دارد و تابع دیدگاه صوفیه نیست.