از میان درختان عطرآگین که گل هایشان تا روی زمین آویزان بود گذشتیم و حوض گرد بزرگی را پشت سر گذاشتیم و کمی بعد به دروازه ی چوبی بزرگی رسیدیم...

مغی به نام «اشوزدنگهه» یکی از جاودانان شده و تاریخ ایران را از زمان شهر باستانی «سیلک» تا دوران هم‌اکنون روایت می‌کند....

اردشیر نوجوانی ست که از جهان معاصر،گام بر زمان می نهد و سر از زمانه ی ضحاک ماردوش(آژی دهاک)برون می آورد....

در ابتدای قصه با پسری یتیم رو به رو می شویم که خدمتکار یک جادوگر شده و با رفتن به کوه و ورود به غار به اجبار جادوگر، سفر او در زمان آغاز می شود.

"اشوزدنگهه" به شخصیت‌ها و اسطوره‌های ایرانی می‌پردازد که هر سال به عنوان روزهای خاصی در تقویم او می‌گذرند و اکنون بیش از ۶ هزار ساله شده‌اند.

اشوزدنگهه به معنی درست‌کردار و جویندهٔ راه حق است.

(داستان های فارسی،قرن 14،کمترین نوبت چاپ:2،بیشترین نوبت چاپ:4،باقاب)

اشوزدنگهه، این ابر مرد اسطوره‌ای در عصر جیرفت و مواجهه او با حمله خیون‌ها...