کتاب جنبش های مدنی (منطق راهبردی کنش بدون خشونت)

به مدت بیش از یک قرن، از 1900 تا 2006، کارزارهای مقاومتِ بدون خشونت در جهان بیش از دو برابر همتایان خشونت طلبشان در دستیابی به اهداف خود موفق بوده اند. چرا مبارزات مدنی در این کشورها به ثمر رسیده اند اما مبارزات خشونت آمیزِ انقلابی یا جنبش های چریکی موفقیت چندانی به دست نیاورده اند؟ چه چیزی کارزارهای مقاومت مدنی را کارآمد و اثربخش می کند؟ چگونه است که جنبش های بدون خشونت، حتی در صورت شکست، به احتمال بیش تری در آینده به حکومت های دموکراتیکِ باثبات منجر می شوند، اما در مقابل مبارزات مسلحانه حتی پس از پیروزی نیز در ایجاد یک رژیم دموکراتیک باثبات و صلح طلب و جنگ پرهیز داخلی ناتوانند؟