کتاب هوشنگ گلشیری (تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران)

مسئله این است که صبح که بلند می شوی، در تمام هستی بات باید نویسنده باشی و سیاسی باشی به معنی دقیق کلمه! سیاسی بودن ساده ترینش این است که مردم، همهٔ مردمِ جهان، حق دارند. با آرمان هایی که گفتم. همهٔ مردمِ جهان باید امکانات مساوی داشته باشند. این در تمام حرکاتِ تو باید باشد. هر کدامش که خـلاف ایـن حـرکت بـود، در حقیـقـت لطمه زده بــه کارت. مـن نمی توانم به تو دروغ بگویم، بعد بنشینم داستانِ خوب بنویسم. این را جای دیگر هم گفته ام: تو گوش زنم بزنم. مثلاً بروم ددر و بعد برگردم به زنم بگویم تو را دوست دارم. من این مسخره بازیها را نمی توانم قبول کنم. و نه این که مثلاً من گناه نکنم. می بینی؟ یا مثلاً توبه نکنم. یعنی چنین چیزی نیست. ولی می گویم که هر آدمی باید یگانه بشود با خودش. و نویسنده بیشتر! چون می خواهد فرم بدهد. برای من خیلی مهم است مسئله! با دستِ آلوده نمی شود کاری کرد. اگر هم دستش آلوده باشد، باید آلودگی را بگوید. بگوید دیگر!