کتاب شمس لنگرودی (شعر زمان ما)(15)

این شعرها که بوی سکوت می دهند

از غیبت لب های توست

کلمات

مثل زنجره های خشکیده تابستانی

از معنا خالی شدند

و در انتظار مورچه هایند

توشه بار زمستانی شان را

در حفره ی تاریک خالی کنند–

اندوهی که سرازیر می شود

در سینه  خاموش من