کتاب پسری روی سکوها

در جام ملت های آسیای 1996 در امارات آغازی نومید کننده داشته اید. شکست 2 - 1 از عراق با تک گل بی اثری در واپسین دقیقه از علی دایی. پیروزی قابل پیش بینی برابر تایلند با سه گل و سرانجام به زانو درآوردن عربستان با ضربه های کریم باقری، علی دایی و خداداد عزیزی. ترکیب تان را شناخته اید و فوتبال تان تک ضرب شده. هم فکورانه و هم آمیخته به تعصب. محمد مایلی کهن اعتماد به نفس داشته و آن را به پسرانش منتقل کرده... امروز این جا علی دایی کولاک کرده و راهش را از همتایانش سوا. در دوبی، از همین امروز. کره در دقایق اولیه دروازه ی نیما نکیسا را باز کرده و نیمه ی اول را با پیروزی 1 - 2 پشت سر گذاشته. خداداد عزیزی بازی را 2 - 2 کرده. سپس آن چه بر صفحه ی تلویزیون دیده ای شبیه کلیپ های تدوین شده بوده. چشم هات را مالیده ای که بازی واقعی بوده یا نه. دایی چهار گل طی بیست و دو دقیقه زده. از دقیقه ی 66 تا 88. آتش بازی راه انداخته. گل های پشت سر همی زده با بی اعتنایی به قواعد منطق و فیزیک. در آن بیست و دو دقیقه همه جا بوده. نیمه ی میدان کره ای ها را با قلدری اندازه ی کفش هایش کرده و با ارسال هر توپی ناخوانده و سر زده مثل آذرخش ظاهر شده و ضربه ی نهایی را نواخته. نواخته و کره ای ها را منگ و گیج کرده. مات و مبهوت. اشک های پارک جون وان، مربی کره، را درآورده. سینه های ایرانی ها را پر کرده از غرور. شادی مردم را در خیابان ها به ارمغان آورده. رقص برف پاک کن اتومبیل ها را. هجوم صدها مشتاق را به خانه ی پدرش در اردبیل.