(زندگی و آثار بهروز دهقانی؛ گردآور: یونس اورنگ خدیوی)

دلم هوای خانه ی پریسا را داشت....

عید که شد، پیرهن قرمزی با گل‌های آبی برایش دوختند، دست و پایش را حنا بستند و با ویس مراد و خداداد پیش براخاص رفتند.