کتاب اتاق روشن

روزی، خیلی پیش از این، اتفاقا عکسی دیدم از ژروم ، کوچک ترین برادر ناپلئون، که در ۱۸۵۳ گرفته شده بود. با حیرتی که هنوز هم قادر به کاستنش نیستم دریافتم: "من چشمانی را می نگرم که امپراتور را نگریسته است. "گاه بر این حیرت اشارتی می کردم، اما چون به نظر می آمد نه کسی در آن سهیم است و نه حتی آن را می فهمد (زندگی سرشار از این خرده اشارت های تنهایی است) از یادش بردم. شوقم به عکاسی فرهنگی تر شد. قطعا عکاسی را در تقابل با سینما دوست داشتم، با وجود این، از تفکیک شان عاجز بودم. این مسئله مدام جدی تر می شد. مغلوب شوقی "هستی شناسانه" بودم: می خواستم به هر قیمت عکاسی را چنان که "در خود" بود، در آن ویژگی ذاتی که از تمامی دیگر تصاویر متمایزش می کرد، بفهمم.