کتاب آموزه های عرفانی (آزموده ها، الهامات و بینش ها)

ابن عربی با نام کامل ابوعبدالله محمد بن علی بن محمد ابن عربی الحاتمی الطائی الاندلسی المرسی الدماشقی (زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۱۶۵ – درگذشتهٔ ۱۶ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی) ملقب به محیی‌الدین و ابن عربی و سلطان العارفین، و الشیخ الاکبر و امام العارفین و…، دانشور، عارف، شاعر و فیلسوف مسلمان اندلسی بود. محیی‌الدین در سال ۵۶۰ ه‍.ق در شهر مرسیه در جنوب‌شرقی اندلس به دنیا آمد. پدرش علی بن محمد از عالمان فقه و حدیث و تصوف بود و جدش نیز یکی از قضات اندلسی بود. او قرآن، حدیث، فقه، لغت، ادبیات و تصوف را نزد عالمان عصر آموخت و با این رشد فیلسوف اندلسی دیدار کرد. عالی‌ترین دانش‌نامۀ ابن عربی، کتب فتوحات مکبه و فصوص‌الحکم است. ابن عربی در ۲۲ ربیع‌الثانی ۶۳۸ برابر با ۱۰ نوامبر ۱۲۴۰ در دمشق در سن هفتادوهشت‌سالگی درگذشت.

کتاب حاضر در یازده بخش به نگارش درآمده است که عبارت‌اند از: آگاهی عرفانی، هستی‌شناسی عرفانی در نگاه ابن عربی، پیامبرشناسی، ولایت و خلافت، انسان‌شناسی، رستاخیزشناسی، اهریمن‌شناسی، کیش و آیین، باورهای گوناگون مردم، تأنیث خلاق، آداب ادب، طریق سلوک.