فیلم‌های اینگمار برگمان مانند کهکشان راه شیری است؛ یعنی به‌جای آنکه دایره‌ای را تشکیل دهد، به شکل فنرمانند تکامل می‌یابد. فنری که با هر گردشش، دایرهٔ بزرگتری می‌سازد و در عین حال ظریف‌تر می‌شود. برگمان طی این تکامل، گاه لحظه‌ای می‌ایستد و نیم‌نگاهی به فیلم‌های گذشته‌اش می‌اندازد. و در این لحظه آخرین حلقهٔ فنر چنان می‌درخشد که بر فیلم‌های دیگر او سایه می‌افکند. «توت فرنگی‌های وحشی» از آن دسته فیلم‌هایی است که بر سایر فیلم‌های او سایه افکنده است. (از متن کتاب)